Bon.. ik run een labeltje. Dat weten jullie hier ondertussen wel zeker?
We (ik eigenlijk - beleeft zoals we zijn, wij Belgen) staan op het punt vinyl nr 3 te persen. Het selectieproces is zeer streng. Dat doe ik zelf. Ik weet wat ik wil uitbrengen en waarvoor ik wil staan met het label. Een pracht van een nummer van een Kortrijks talent, dat ik eerlijk gezegd te laat heb ontdekt krijgt, een remix erbij van een grote jongen in de techno scene. Nico noemen ze wel eens de Belgische Plastikman. En eerlijk? Ze hebben waarschijnlijk gelijk.
Waar was ik? o ja.. die remix van die grote meneer.
De man zelf (die grote meneer dus) heeft al ettelijke dozijnen, wat zeg ik, kartonnen vol, vinyl geperst in de tijd toen de dieren nog konden praten. Remixen versieren van grotere jongens is op zich niet zo moeilijk. Je moet in jezelf geloven en ergens voor staan met het label. Die jongens willen enkel vinyl. Dus na paar mailtjes overleggen en die fee aan de kant te schuiven, plooien ze toch ;)
Maar... mijn haar kwam recht. Mailtje terug van de master engineer op erop te wijzen dat meneer met 15 jaar ervaring plaatjes persen een file aanlevert die clipt.
In het kort: slechte kwaliteit en dus onpubliceerbaar.
Zo zie je maar. Grote namen, no matter what scene, they all want just a release.
Sound doet er niet meer toe. Huilen met de pet op. Geen wonder dat mensen altijd zo verwondert zijn van de goeie sound die wij leveren. Ik lig daar wakker van. Ik werk daar aan. Niemand krijgt zomaar een plaatsje op het label, want het label, dat moet een collectors item worden van zolderkamer nerds die hun platenspeler nog eens durven afstoffen om die ene plaat kost wat kost nog eens her te beleven.
Music scene, shitty business!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten