maandag 9 juni 2014

16 jaar later

Dit jaar word ik er 32.
De tijd gaat snel.
Te snel.

Ik ben best trots op de route tot nu toe.
Veel gezien. Veel 'gespeeld'.
En toch valt er mij iets op.

Hoe ouder ik word,
hoe realistischer ik denk over dingen.
Vreemd genoeg is dat niet te brengen onder de noemer 'relativeren'.
Of toch?

Toen ik 16 was, had ik een vriend waarnaar ik opkeek.
Die heeft me in een klein jaartje volwassen gemaakt.
In slechts 10 tot 12 maanden,
voelde ik me plots +20j.

Het is iets vreemd om te zeggen over jezelf.
Het voelde wel zo.

Relativeren van zaken was key.
Alles had een plaats.
Alles was heel simpel en duidelijk.
Alles was ondergeschikt aan iets anders.
Wat ook zo is.

Vreemd genoeg is dat complex geworden.
In 16j tijd is er veel veranderd.
Mijn situatie thuis, werk, leven.
Complexer. Moeilijker te relativeren.
Teveel factoren?

Het is opvallend hoe aandacht en focus verschuift over tijd.
16j geleden was ik, mag ik het wel zeggen?, open-minded.

Alles had een plaats.
Alles kon een plaats krijgen.
Nu lukt dat niet meer. Thans zeer moeilijk.

Verantwoordelijkheden zijn omgekeerd evenredig met relativiteit?
Of krijgt relativiteit een andere invulling? Een persoonlijkere touch? In plaats van iets globalers?
Jong geweld / naïviteit tegenover iets volwassener zijn?
Grumpyness versus relativering?

Ik mis mijn kunnen tot relativering van dingen.

Ik durf de oorzaak ook te leggen bij 'werk'.
Alles heeft een duiding & richting. Harde cijfers. Zwart op wit.
Digitaal. Meetbaar.
Relativering niet vertaald.
Toch niet in de cijfers.
Knokken voor kadering.
Knokken voor relativering.

Iets waar ik al enkele weken aan denk.
Slapeloosheid. Gebrek aan ondersteuning.
Gebrek aan begrip. Gebrek aan bevestiging.

En toch mag ik niet klagen.
Ik heb het goed.
Ik leef ok.
Ik heb wat ik moet hebben.
En dan toch... is dat zelfs al niet teveel?
Teveel comfort?
Te weinig uitdaging?

Ik weet het niet.

Uit het slecht kunnen relativeren de laatste maanden,
groeit ook het besef van andere zaken.
Hoe snel ik dingen beu ben of word.

De schuld van digitaal.
Opnieuw.
Meetbaar. Zwart op wit.
Hard.

Alles wat niet meetbaar is, wordt precies moeilijk.
Het is voor interpretatie vatbaar, toch... moeilijk te sturen.

Dingen beu worden.
Omdat je er geen controle over hebt.
Omdat je er niet kan op sturen.
Omdat je jezelf niet mag opeten, om anderen te plezieren.
En toch. Ik doe het.

En dat maakt mij een beetje kapot.
Diep binnenin.
Moe. Mentaal. Ook fysiek.

Fysiek hou je op peil door regelmatig te sporten.
Mentaal hou je op peil door naar iets toe te werken.

Je blijft maar gaan. en gaan.
Tot je niet meer kan.
En dan nog, blijf je doorgaan.
Tot je moe bent.
Tot je het beu bent.
En dan bijt je je daardoor.
Nog even volhouden.
Het stopt nooit.

De off-knop niet meer vinden.
Presteren moet.
Rusten kan niet.
Anderen zorgen daarvoor.
Rust wordt opgelegd.

Tijden veranderen.
Tijd om te veranderen.
Verander de tijd.
Veranderen om tijd te maken.
Veranderen in het maken van tijd.
Maak de tijd om te veranderen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten