Enkele dagen geleden kreeg ik de comment op youtube, vrij vertaald uit het Engels, dat hij me zielig vond vanwege geen enkele comment op mijn video. Een echte nerd.
Hij heeft gelijk.
Ik geef het gerust toe. Ik ben een nerd. Ik kan me verliezen in één bepaald iets.
Vroeger was dat met rollerblades alle muurtjes en skateramps die ik vond, berijden.
Nu, is dat vanalles en nog wat uit de grond willen stampen.
Maar opeens zegt je lichaam stop.
Dat heb ik dus een weekje of 2 geleden meegemaakt.
Het is nog niet volledig over, maar ik heb het onder controle (denk ik).
Iedere avond tot 's avonds laat achter dat scherm zitten.
Niet goed.
Al maanden sleepte het aan. Buikpijn, spierpijn, plots onwel worden, half kunnen slapen en toch moe genoeg om te slapen...
7 bloedonderzoeken later (i kid you not), niets gevonden en toen klonken deze woorden: "ik laat je even opnemen in 't spoed".
Wow. Ik wist dat de doc. het al gezegd had, die grotere check-up, maar het nieuws slaat toch in als een bom.
Bon, rugzak klaarmaken met wat gerief voor eventuele opname, ff dingen regelen met het werk, het lief bedaren (zou moeten omgekeerd zijn, maar soit) en aankloppen bij paps en mams of ze mij een lift kunnen geven.
3u daar vertoeven, bleek alles in orde.
Hartcontrole voor die steken in de borst en druk op de borst, alles ok.
Foto van de longen en hart, alles ok.
Toch even die slagaderprik (gvd dat doet zeer, serieus), alles ok.
Rusten dus.
Stress.
What to do?
Ondertussen wat gas terugnemen? Ja, maar eerder is nu alles gepland.
Ik werkte door tot na 12u. Alé ja... werken... gewoon bezig zijn en dan oeps het is weeral zo laat.
Meer fruit, décafine (schrijf je dat zo?) koffie voor de enkele koffies die ik maar drink, meer bewegen vooral.
Fietsritje, ff wandelen in de regen met een appeltje, ...
Het helpt.
Toch.
Rustig doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten